Tylko kilka kliknięć i mądrze wybierasz dokładnie to, co interesuje Ciebie i Twoją rodzinę. Ty wyszukujesz, oceniasz i wpisujesz do swojego kalendarza.
Ważny temat: Jak rozpoznać osobę ze skłonnościami samobójczymi?
Raport Światowej Organizacji Zdrowia i Polskiego Towarzystwa Suicydologicznego JAK ROZPOZNAĆ OSOBĘ O SKŁONNOŚCIACH SAMOBÓJCZYCH?
Sygnały, jakich należy szukać w zachowaniu człowieka i wywiadzie chorobowym:
1. Zachowanie wskazujące na wycofywanie się, niezdolność nawiązania bliskich relacji z rodziną i przyjaciółmi.
2. Choroba psychiczna.
3. Alkoholizm.
4. Lęk lub panika.
5. Zmiana osobowości, okazywanie drażliwości, pesymizmu, przygnębienia lub apatii.
6. Zmiana zwyczajów dotyczących jedzenia i snu.
7. Podejmowanie w przeszłości prób samobójczych.
8. Nienawiść do siebie, poczucie winy, bezwartościowości, wstydu.
9. Niedawna wielka strata — śmierć, rozwód, separacja, etc.
10. Przypadki samobójstwa w rodzinie.
11. Nagłe pragnienie uporządkowania spraw osobistych, pisanie testamentu, etc.
12. Poczucie osamotnienia, bezradności, beznadziejności.
13. Listy samobójcze (pożegnalne).
14. Zły stan zdrowia fizycznego.
15. Powtarzające się wzmianki o śmierci lub samobójstwie.
JAK POSTĘPOWAĆ Z OSOBĄ O SKŁONNOŚCIACH SAMOBÓJCZYCH?
Małe ryzyko Ten ktoś ma jakieś myśli samobójcze, np. „Już dłużej nie mogę” czy „Żałuję, że nie umarłem”, ale jeszcze niczego nie planowała.
Co trzeba zrobić?
− Udzielić wsparcia emocjonalnego.
− Omówić uczucia związane z samobójstwem. Im bardziej otwarcie ktoś mówi o swojej stracie, izolacji i bezwartościowości, tym bardziej zmniejsza się jego niepokój emocjonalny. Kiedy ów niepokój emocjonalny uciszy się, osoba ta prawdopodobnie będzie mogła pomyśleć, zastanowić się. Proces refleksji, zastanowienia się, ma zasadnicze znaczenie, ponieważ nikt inny poza nią nie może odwołać decyzji, żeby umrzeć i podjąć decyzji, żeby żyć.
− Skupić się na pozytywnych, mocnych stronach tej osoby, prowadząc rozmowę tak, by opowiedziała, jak dawniej rozwiązywała swoje problemy nie uciekając się do samobójstwa.
− Skierować tę osobę do lekarza czy innego profesjonalisty zajmującego się zdrowiem psychicznym.
− Spotykać się regularnie i utrzymywać stały kontakt. Średnie ryzyko Ten ktoś ma myśli i plany samobójcze, ale nie planuje samobójstwa natychmiast.
Co trzeba zrobić?
1. Udzielić wsparcia emocjonalnego, rozmawiać o związanych z samobójstwem uczuciach tej osoby i skupić się na jej pozytywnych, mocnych stronach. Ponadto, postępować w podany niżej sposób.
2. Zbadać i omówić inne możliwe wyjścia poza samobójstwem. Zastanowić się nad różnymi innymi możliwościami, nawet gdyby nie były to rozwiązania idealne, w nadziei, że osoba ta weźmie pod uwagę chociaż jedno z nich.
3. Zawrzeć kontrakt, umowę. Uzyskać obietnicę osoby o skłonnościach samobójczych, że nie popełni samobójstwa, dopóki nie skontaktuje się z personelem służby zdrowia lub przez określony okres czasu.
4. Skierować tę osobę do psychiatry, psychologa lub lekarza ogólnego i wyznaczyć jej wizytę na możliwie najwcześniejszy termin.
5. Skontaktować się z rodziną, przyjaciółmi i kolegami i zapewnić sobie ich pomoc.
Duże ryzyko - Osoba ta ma określony plan, ma środki (metodę) jego realizacji, i planuje zrobić to natychmiast.
Co trzeba zrobić?
1. Przebywać z tą osobą. Nigdy nie zostawiać jej samej.
2. Łagodnie do niej mówić i usunąć z jej zasięgu tabletki, nóż, pistolet, środek owadobójczy itd. (odebrać jej środki niezbędne do popełnienia samobójstwa).
3. Zawrzeć kontrakt.
4. Natychmiast skontaktować się z profesjonalistą zajmującym się zdrowiem psychicznym lub z lekarzem, wezwać pogotowie i załatwić przyjęcie do szpitala.
5. Poinformować rodzinę i zapewnić sobie jej pomoc.
JAK DOTRZEĆ DO CZŁOWIEKA O SKŁONNOŚCIACH SAMOBÓJCZYCH?
Kiedy ktoś mówi „Mam dość życia”, albo „Życie nie ma sensu”, bardzo często zbywa się go, albo podaje mu się jako przykład innych, którzy mieli jeszcze trudniejszą sytuację. Żadna z tych reakcji nie pomaga osobie o skłonnościach samobójczych. Pierwszy kontakt z osobą o skłonnościach samobójczych jest bardzo ważny. Często ma miejsce w ruchliwej klinice, w domu lub jakimś miejscu publicznym, gdzie przeprowadzenie poufnej rozmowy może być trudne.
Pierwszym krokiem jest znalezienie odpowiedniego miejsca, gdzie można porozmawiać w miarę spokojnie i w odosobnieniu.
Następnym krokiem jest przeznaczenie na rozmowę niezbędnej ilości czasu. Osoby o skłonnościach samobójczych zwykle potrzebują więcej czasu, żeby się wywnętrzyć i trzeba się przygotować psychicznie, żeby dać im na to czas.
Następnie najważniejszym zadaniem jest skuteczne wysłuchanie takiej osoby. „Wyciągnięcie ręki i wysłuchanie samo w sobie jest dużym krokiem ku obniżeniu poziomu rozpaczy samobójczej”. Chodzi o stworzenie pomostu nad przepaścią, jaka powstała wskutek nieufności, rozpaczy i utraty nadziei, oraz o to, by dać takiej osobie nadzieję, że wszystko może się jeszcze zmienić na lepsze.
Jak się zachowywać podczas rozmowy?
− Słuchaj uważnie, bądź spokojny.
− Staraj się zrozumieć uczucia tej osoby (wczuwaj się, bądź empatyczny).
− Niewerbalnie okazuj jej akceptację i szacunek.
− Wyrażaj szacunek dla opinii i wartości tej osoby.
− Rozmawiaj w sposób uczciwy i autentyczny.
− Okazuj zainteresowanie, troskę i ciepło.
− Skup się na uczuciach tej osoby.
Czego nie robić podczas rozmowy?
− Nie przerywaj zbyt często.
− Nie okazuj, że jesteś wstrząśnięty czy przeżywasz silne emocje.
− Nie dawaj do zrozumienia, że jesteś zajęty.
− Nie traktuj rozmówcy protekcjonalnie, z góry.
− Nie rób niepotrzebnych, niejasnych uwag nie na temat.
− Nie zadawaj podchwytliwych pytań. Spokojne, otwarte, akceptujące i nieoceniające podejście jest niezbędne dla ułatwienia rozmowy. Słuchaj w ciepły sposób. Traktuj z szacunkiem. Wczuwaj się w emocje. Troszcz się z przekonaniem.
